استیت منت

خوب, این هم گذشت. اخرین پرده ی مستی ۴-۵ ساله مان هم افتاد. اینجا قرار نیست مویه کنم.

از جمله ی گذشته ها, هشیار در میانه مستان نشستن خیابان ۱۵ است.  از جمله ی دیگر گذشته ها, شجریان شنیدن و حسرت خوردن و احساس عمیق گرفتن است. این هم تمام شد. از جمله ی شروع شده ها, مست در میانه ی سابقا مستان امروزه روز هشیار نما است. این را هنوز نمی دانم چه کنم. از قرار معلوم قرار ندارند که دیگر مستی کنند, نه در عموم که حتی در گوشه ی خاص.  تصمیم شان بر اساس شواهدشان این است. همه شان هم هستند از راستین بگیر یا شکوی و یا حتی سر سلسله ی توبی انگبین. نمی دانم, از دو حال خارج نیست. یا که من هم به اینجا می رسم که روزی که دیگر به دنبال مستی نگردم و شبیه به ایشان بشوم و یا اینکه باید یاد بگیرم که تنهای تنها باشم. یعنی روح مشترکی هم حتی نباشد. تصورش دردناک است. با تازه مستان نمی توانم هم نفسی کنم. فرق است بین ان ها که مستی را به انتها رسانده اند و  یا که کنار گذاشته اند و یا که چون من هنوز در پی اتش هستند, و انانی که تازه مستی کردن یاد می گیرند. همین است که گزینه ها یا برگشت به حالت خمار است و یا انفرادی مطلق مطلق مطلق. 

ان چه پیش رو است از چند حالت, هنوز خارج نیست: یا که کار خواری به شیوه ی مطلق که شیوه ی اهالی بازنشسته ی خمارخانه است, یا که سرگردانی مطلق که هنوز چگونگی اش را نمی دانم, یا که طرح نویی زدن در این اب و هوای فعلی. دانسته هایم این است که باید هرچه زودتر از این جا بروم. کجا و چگونه اش را نمی دانم اما زمان رفتن رسیده است. کار زیاد بخشی از داستان است که ان را هم هنوز نمی دانم چگونه . . .

 خلاصه اش این است: من هنوز نمی خواهم بشینم. من هنوز بیشتر می خواهم. من هنوز به نقطه ی انتهای ادراکم نرسیده ام. تنهایی متفاوت, گم شدن متفاوت, محیط و ادم ها و اخلاق و مرام متفاوت, اهداف متفاوت. راه عزیز لطفا خودت من را در اغوش بگیر.

خط اخر هم دستمال تکان دادن برای انچه که بود است:‌ دلم برای خیابان ۱۵ و شکوی و راستین و سیگارهای ابتدای معرفتم و کوری و  شاگردهایم و دلتنگی های خیابان او و شجریان های کوچک و تمام لحظه های خپلونینی در غربت و دلتنگی ها و رقصیدن های روی دوچرخه و پیاده به کنار تیرهای چراغ برق و ستون توی اتاق و تلاش های اشپزانه و دپ زدن های پر از رخوت و سستی و   . . . تنگ خواهد شد.